"Aynalarım..."

Sene 1988..

Dostluğumuzun temellerinin atıldığı ilk yıldı..

Liseden bir arkadaşımın evine ilk konuk olduğumda, salonda minik şirin bir kız çocuğu ile tanıştım. O tarihte 8 yaşındaydı.

Geniş salonda duran koltukların hiçbirine oturmama müsade etmedi o ufaklık..)) Birçok isimler verdi o salondaki koltuklarda onların oturduğunu söyledi...
(o tarihte televizyondaki dizilerde oynayanların aşağı yukarı tamamı salonda idi.)

Anlayamadım bu tuhaf durumu..!!

Arkadaşım o zaman bana durumu izah etti, kız kardeşinin yani o minik kızın "down sendromlu" olduğunu anlattı bana...

O gün tanıştım bu terim ile ve hep normal karşıladım..O günden sonra şirin kız ve ailesi ile birçok anı biriktirdik...


Sene 2012 ... 

Bu sene Özel Tomurcuk Kooperatifi Rehabilitasyon ve Eğitim Merkezi'nde resim atölyesinde benim öğrencim oldu arkadaşları ile birlikte...:)

Ben zannediyordum ki, onlara birçok şey öğreteceğim, bana ihtiyaçları var v.s..))

Zaman içerisinde gördüm ki, ne kadar da yanılmışım.. Ben ne kadar çok şey öğreniyorum onlardan.. Artık benim onlara çok ihtiyacım var..:)

"seni seviyorum" dediklerinde ne kadar mutlu oluyorsam, sevmediklerini söylediklerinde de bir o kadar mutlu oluyorum...

Koşulsuz sevginin olabileceğini gördüm onlarda, satır aralarının "olgunlaşma" adı altında bizleri nasıl derin bir sahtekarlığa taşıdığını, yorduğunu ve sunileştirdiğini farkettim..

Saf düşünce ve duygu dünyalarına girmeme müsade ettiler..

Satır aralarında sıkışan duyguların ifade edildiğinde, insanın kendini ne kadar büyük bir yanlızlıktan kurtardığını gösterdiler..

Bana bir ayna tuttunuz; kendime, ruhuma ve kişiliğime çeki düzen veriyorum sayenizde..)

Teşekkürler çocuklar..İyi ki varsınız hayatımda..)

http://www.tomurcukkoop.com